Coaching

Kategoria pozwoli Ci znaleźć informacji na temat life coachingu, coachingu szczecin, self coachingu, coachingu i motywacji.

24 lipca 2016 | Mariusz Kowalczyk

Lepiej poznać siebie – 12 pytań, które Ci w tym pomogą

Uważam, że aby lepiej poznać siebie potrzebny jest nam przede wszystkim czas, odpowiednia wiedza, wytrwałości w działaniach i praktyka. Codzienna, taka dzięki której z czasem będziemy w stanie poznać własne wartości, kierujące nami bodźce i przekonania, odkryć to w jaki sposób powstają w nas emocje, a także zobaczyć za co lubimy samych siebie.

Wszak nie znam osób, które nie chciałby być szczęśliwe i czuć się dobrze we własnej skórze. Znam za to dziesiątki, jeszcze nie setki, chociaż mam nadzieje, że i to się zmieni, tych, którzy to szczęście praktykują, odkrywają, doświadczają go. Osób zadowolonych z tego, co robią na co dzień, jak żyją, kim się otaczają i z kim spędzają większość swojego wolnego czasu. W pewnym wieku po prostu to czujemy, wiemy czy jest nam ze sobą dobrze, czy też nie. Potrafimy mówić o tym, w czym jesteśmy dobrzy, co lubimy, a czego nie. takie przynajmniej mam wrażenie. Może to efekt życiowego rozeznania, tysięcy przeróżnych doświadczeń, które im człowiek starszy, tym bardziej wypełniają mu one każdą godzinę upływającego dnia.

Aby lepiej poznać siebie potrzeba nam pytań, czasem tych trudnych i niewygodnych, uwierających niczym kamyk w letnich trampkach. Czasem wystarczą tylko te dzięki, którym spojrzymy na siebie, nasz czas czy otoczenie trochę szerze, oto i one

Bez którego bądź których z Twoich codziennych zajęć byłoby Ci trudno żyć?

Zastanów się nad tymi zajęciami, które dają Ci najwięcej satysfakcji, sprawiają najwięcej frajdy?

Co cię w życiu porusza? Jakie sprawy, problemy innych, zasady, którymi rządzi się ten świat wpływają na Ciebie najbardziej?

Pomyśl o rzeczach i sytuacjach czytanych na co dzień w gazetach, o tym co widzisz w telewizji czy internecie, o swoim otoczeniu bądź bliskich.

W jaki sposób panujesz nad swoimi emocjami?

Zastanów się w jaki sposób panujesz nad złością i swoimi negatywnymi emocjami. Czy potrafisz sobie z nimi radzić, jeśli tak to czy radzisz sobie z nimi w sposób jaki chciesz?

W jakich sytuacjach najczęściej się śmiejesz, uśmiechasz, płaczesz, czujesz zniechęcenie, brak motywacji?

Zastanów się nad tym pytaniem przez chwilę, dokładna odpowiedź na nie może pokazać Ci jakimi emocjami się kierujesz.

Na jakie ze wszystkich Twoich czynności nigdy nie brakuje Ci energii? Dlaczego tak jest? Skąd to się bierze?

Jakie z czynności sprawiają, że czas zaczyna płynąć inaczej?

Co sprawia Tobie satysfakcję? Co najbardziej satysfakcjonującego zrobiłeś w swoim życiu?
Z czego w swoim życiu jesteś najbardziej dumny?

Gdybyś mógł spojrzeć na swoje życie z perspektywy kilku/kilkunastu ostatnich lat. Z czego byłbyś najbardziej dumny?

Czego w swoim życiu chciałbyś robić więcej?
Która z wykonywanych przez Ciebie czynności sprawia, że czujesz, że żyjesz?

Podobnie jak w pytaniu wyżej, jakie czynności dają Ci najwięcej satysfakcji?

Na czym na ten moment zależy Ci najbardziej?
Wymień kilka ze swoich marzeń? Które z nich chciałbyś zrealizować w najbliższym czasie?

Zabiegani i zajęcie codziennymi sprawiamy często o nich zapominamy, teraz masz czas aby sobie o nich przypomnieć. Jeśli jednak nie pamiętasz swoich marzeń, kolejne pytanie jest właśnie dla CIEBIE.

O czym marzysz w swoim życiu? Twoje marzenie może być małe albo duże, banalne albo bardzo ważne. To co to za marzenie?

16 czerwca 2016 | Mariusz Kowalczyk

Emocjonalne ABEcadło czyli jak powstają w nas emocje

Można założyć, że ludzi, chociaż pewnie lepiej byłoby napisać o osobistych odczuciach — tutaj mam największe doświadczenie, nie niepokoją rzeczy i zachowania ich otaczające, a jedynie osobiste spojrzenie, jakie mają na wszystkie rzeczy i zachowania. Wszak mały pajączek wiszący nad łóżkiem w polskiej sypialny nie zrobi nikomu krzywdy, Jednak słyszane przez dziesiątki lat naszego życia historię o pajęczakach oraz tym ile krzywd zrobiły naszym bliskim, sąsiadom, sąsiadom sąsiadów , nigdy nam osobiście, sprawiają, że nasz wstręt i strachem do tych małych bestii jest ogromny.

To, w jaki sposób postrzegamy rzeczywistość jest i od samego początku naszego świadomego życia było subiektywne. Filtrowane przez setki tysięcy, a nawet miliony własnych doświadczeń, często wielokrotnie powtarzanych, z każdym kolejnym odtworzeniem utwierdzały nas w przekonaniach, kształtowały nasze myśli, a co za tym idzie pogląd na świat i osobiste otoczenie. Pokazywały nam to, co naszym zdaniem było dobre i złe, co moralne i niemoralne, co prawdziwe, a co oszukane i nieeleganckie. Potwierdzając tym samym fakty, że doświadczenia mają bezpośredni wpływ na nasze emocje i wiążące się z nimi zachowania.

Jak powstają w nas emocje i idące za nimi działania?

Kiedy w naszym otoczeniu zaczyna się „coś dziać”, nasz organizm, a dokładniej mózg, odpowiedzialny za przechowywanie większości doświadczeń, zaczyna tworzyć różnego rodzaju spostrzeżenia - A. Takie spostrzeżenia, zostają poddane dialogom wewnętrznym, tzw. myślom pochodzącym z naszej głowy – B . Te natomiast wywołają w nas odpowiednie emocje – C, które mogą przekształcić się w działania – D

Stwórzmy wiec taki oto przykład: W środku tygodnia budzisz się nienaturalnie wypoczęty, a na zewnątrz jasno świeci słońce – A, pojawi się przykładowy dialog wewnętrzny: aaaaa! Zaspałem! – B. Tworzy się wówczas koktajl emocji, w moim wypadku jest to prawdziwa burza z gradobiciem – C, dzięki, któremu wstajesz z łóżka w nieprzeciętnie szybkim tempie – D.

Więcej na temat świadomości emocjonalnej oraz elementów z nią związanych możesz przeczytać w jednym z moich artykułów klikając tutaj.

Uniwersalny schemat powstawania emocji

Niezależnie od posiadanych przez Ciebie doświadczeń, schemat powstawania emocji i idących za nimi działań jest zawsze taki sam. Przyjrzyj się mu raz jeszcze:

A – Spostrzeżenia tworzą B

B – Myśli (pozytywne, negatywne, obojętne)

C – Pojawiające się emocję na skutek B

D – Działania, które pojawiają się dzięki C i B w odpowiedzi na spostrzeżenie A

Znajomość przedstawionego wyżej schematu przyczynowo-skutkowego pozwoli Ci nabrać większej świadomości w obszarze wyborów, które dokonujesz, a także własnego zachowania i podejmowanych przez siebie działań. Zacznij obserwować siebie i swoje myśli, posłuchaj tego, co podpowiadają Ci „głosy z własnej głowy”. Umiejętności, których nabierzesz przydadzą Ci się w każdej płaszczyźnie Twojego życia.

W komentarzach poniżej możesz podzielić się swoimi odkryciami, ja także chętnie podzielę się z Tobą tym, co odkryłem.

1 grudnia 2015 | Mariusz Kowalczyk

Co zrobić aby opanować złość i negatywne myśli na swój temat

Niezdrowe, negatywne myśli czyli te które od czasu do czasu podpowiadają nam, że nie warto czegoś robić, że jesteśmy do niczego itp., są jedną z przyczyn osłabienia naszej koncentracji, motywacji i wszelkich innych działań związanych z naszą aktywnością, tak zawodową jak i osobistą.

Nie tak dawno pisałem o emocjonalnym abecadle i tym w jaki sposób możesz łatwiej rozumieć własne emocje. Dziś chciałbym pokazać Ci pewne ćwiczenie dzięki, któremu będziecie mogli pracować nad swoimi niezdrowymi myślami. Oczywiście wszystko po to abyście każdego dnia, krok po kroku, mógł się od nich uwolnić.

Zanim przejdziesz do wykonywania ćwiczenia przygotuj dla siebie „coś”, co ułatwi Ci zapisywanie negatywnych przekonań. Może być to niewielka kartka papieru, notatnik w telefonie, zeszyt. Ważne abyś miał to zawsze przy sobie i w razie potrzeby mógł użyć do notowania. Pamiętaj też, że ćwiczenie to ma sens dopiero wtedy, gdy swoje przekonania zaczniesz zapisywać. W przeciwnym wypadku to co właśnie czytasz stanie się jedynie kolejną przejrzaną przez Ciebie dziś informacją, która szybko zostanie wymazania z Twojej pamięci. Przecież nie o to chodzi, prawda?

KROK PIERWSZY: Zacznij obserwować, to co myślisz i mówisz na swój własny temat

Zacznij obserwować swoje negatywne myśli i wsłuchiwać się w to co do siebie mówisz. Zwróć większą uwagę na sytuację dla Ciebie trudniejsze, bardziej wymagające, takie w których jesteś w stresie i napięciu. To zazwyczaj wtedy w Twojej głowie mogą pojawiać się słowa: „Nigdy nic mi nie wychodzi”, ‘Umrę jeśli tego nie zaliczę”, „Jak zawsze się spóźniłem”, „ Nigdy nie będę w stanie poradzić sobie z tym zadaniem”… Prawdopodobnie zdania, które będziesz do siebie wypowiadał będą maiły spory ładunek negatywnych emocji, będą też nasycone mnóstwem generalizacji typu: zawsze, każdy, nigdy, wszyscy… co może ułatwić Ci ich rozpoznanie.

"Każda porażka niesie w sobie ziarno równej lub nawet większej korzyści." - Napoleon Hill

KROK DRUGI: Zastanów się ile faktów jest w tym co do siebie mówisz

Kiedy już natrafisz na jedną z niezdrowych myśli, a następnie zapiszesz ją, pora abyś przyjrzał się jej dokładniej. Zacznij analizować ją bardziej logicznie, kiedy w Twojej głowie pojawia się np. myśl ‘Umrę jeśli nie zaliczę tego egzaminu” zastanów się czy faktycznie jest to zgodne z prawdą?

KROK TRZECI: Trzymaj się prawdy

Nie znam osoby, której by wszystko wychodziło. Popełnienie błędów jest częścią procesu nauki i trudno byłoby zdobywać doświadczenie gdybyśmy ich nie popełniali. Wróć do jednej z negatywnych myśli - ‘Umrę jeśli nie zaliczę tego egzaminu” czy faktycznie jest to prawda? Sam mam za sobą wiele „oblanych” egzaminów jednak do tej pory żyje i mam się całkiem dobrze. Faktycznie nie zawsze każda kartkówka układała się po mojemu, jednak był to tylko niezdany egzamin, a nie koniec świata.

KROK CZWARTY: Planuj swoją przyszłość

Masz już zapisane przekonania, wiesz również, że nie zawsze to co myślałeś na swój temat jest zgodne z prawdą. Najwyższy czas abyś zastanowił się co chcesz z tą wiedzą zrobić. W jaki sposób będziesz radził sobie z niezdrowymi myślami w przyszłości. Wiedząc, że jeden nierozwiązany problem nie czyny z Ciebie głupca, a oblany egzamin nie jest wcale końcem świata, a jedynie informacją zwrotną o Twoim poziomie wiedzy.

Po wielu latach praktykowania i pracy tak z sobą jak i ze swoimi klientami uważam, że niezależnie od tego jakie myśli masz na swój temat, możesz nad nimi pracować i je zmieniać.

1 września 2015 | Mariusz Kowalczyk

W jaki sposób radzić sobie ze stratą tego, co jest nam bliskie

Zmiana i strata są stałym elementem życia. Zwykle nawet nie uświadamiamy sobie, jak wiele tracimy od najwcześniejszego dzieciństwa. A przecież każde przejście od jednego okresu rozwojowego do następnego niesie ze sobą jakieś utraty.

W najwcześniejszym okresie życia jest to utrata obrazu idealnego, wszechmocnego rodzica, który ukoi nasze smutki, rozwiąże wszystkie problemy i zaspokoi wszystkie potrzeby. Uświadomienie sobie, że rodzic jest istotą wielowymiarową, a zatem posiadającą zarówno zalety, jak i wady, a także ograniczoną w swojej mocy jest jedną z pierwszych bolesnych strat, z jakimi każdy z nas musi się zmierzyć.

Stopniowa integracja doświadczeń zaspokajających i frustrujących przy jednoczesnym utrzymaniu ogólnego dobrego wyobrażenia o rodzicu jest wielkim osiągnięciem rozwojowym, warunkiem przejścia do następnego etapu. Można powiedzieć, że jest to nasza pierwsza utrata złudzeń. Szczęśliwie lub nie, ten wyidealizowany obraz drugiej osoby powraca w stanach zakochania, gdy widzimy innych oczami naszych pragnień. Niestety, prędzej czy później wizerunek ten nie wytrzymuje konfrontacji z rzeczywistością i pojawia się w nas rozczarowanie. Łagodzi je fakt przywiązania do drugiej osoby, wdzięczności za to, co otrzymaliśmy. Jeśli umiemy wytrzymać to pierwsze rozczarowanie, nie porzucimy od razu obiektu zakochania szukając następnego i następnego, bardziej idealnego. W zamian zyskujemy poczucie bycia akceptowanym takimi, jakimi jesteśmy.

W kolejnych etapach życia mierzymy się z innymi naturalnymi utratami. Koniec dzieciństwa to utrata przywilejów, pewnych praw, beztroski. Przejście z wieku nastoletniego do dorosłości wiąże się z końcem pewnej sowbody, a przyjęciem na siebie zobowiazań zawodowych i rodzinnych, często przeżywanych jako dotkliwe ograniczenie wolności. Kolejne etapy przynoszą utratę sprawności, urody, majątku, być może roli zawodowej, przez którą dotąd definiowaliśmy naszą tożsamość. Zaburzenia adaptacyjne, jakże często spotykane w gabinetach psychologicznych są wyrazem trudności psychicznych w przystosowaniu się do nowej, zmienionej sytuacji.

Strata jest szczególnie trudna, gdy dotyczy czegoś o szczególnym znaczeniu emocjonalnym, czegoś wokół czego koncentrujemy swoje życie, wierzymy, że należy się nam i będzie trwało wiecznie, tak, że staje się podstawą lub/i warunkiem naszego szczęścia. Najczęściej jest to związek, zdrowie, praca.

Jak sobie radzić? Często pierwszym odruchem jest wściekłość, chęć niszczenia. Innym razem rozpacz, niedowierzanie, reagowanie poczuciem winy, reakcje depresyjne. Nierzadko towarzyszy temu utrata poczucia bezpieczeństwa, sensu życia. Bez względu na to, jakiego rodzaju trudne uczucia nas ogarniają, często stosowanym mechanizmem obronnym jest zagłuszanie bólu: alkoholem, pracą, wdawaniem się w romanse. Działanie to jednak przynosi ulgę tylko na chwilę, stwarza ryzyko popadnięcia w uzależnienie, a przy "pocieszaniu się" przelotnymi znajomościami – poranienia po drodze innych oraz samego siebie. Zaprzeczane uczucia nie znikną, z całą mocą ujawnią się w chwili słabości.

Czy zatem na straty można lub wręcz należy się uodparniać? Co, jeśli jest to już kolejna utrata pracy, związku, planów i marzeń? Doświadczenie pokazuje, że za każdym razem boli prawie tak samo. Jednak obronne nie przywiązywanie się do nikogo i do niczego okrada nas z potencjału, jest nienaturalne.

W każdym wypadku należy dać sobie czas.Wycofanie uczuć zainwestowanych w obiekt to proces, który musi potrwać. Pozwólmy trudnym uczuciom dojść do głosu, poprzerywajmy je, aż się wysycą. Jednak pielęgnowanie w sobie poczucia krzywdy zubaża nas wewnętrznie. Sprawia, ze tkwimy w przeszłości, nie pozwala na wspominane wcześniej wycofanie energii i skierowanie jej na nowe cele, idee, obiekty.

Warto otoczyć się życzliwymi ludźmi, aby mieć poczucie, że dobro nie zniknęło z naszego świata. Zadbać o własną, podkopaną samoocenę. Poświęcić czas na refleksję. Nie obwinianie się, ale wyciągnięcie wniosków na przyszłość.

To co trudne, często okazuje się być rozwojowe. Każdy koniec to początek nowej szansy.

Dzisiejszy artykuł napisała moja dobra znajoma Monika Norko, psycholog i psychoterapeutka prowadząca na co dzień własny gabinet oraz pracująca w poradni zdrowia psychicznego.

23 grudnia 2014 | Mariusz Kowalczyk

10 pytań na temat własnego rozwoju, które warto sobie zadać na koniec roku

Koniec roku to dla wielu z nas czas pełen refleksji i przemyśleń. To chwile w których wolni od pracy mamy możliwość zastanowić się jak minął nam poprzedni rok, co takiego utkwiło nam w pamięci i jak chcielibyśmy, aby wyglądał jego następca.

Nasze życie to zlepek wspomnień, refleksji i momentów, które za pomocą własnych doświadczeń kształtują nas każdego dnia. To dzięki tym doświadczeniom jesteśmy w stanie wyciągać rozmaite wnioski, budując tym samym dla siebie lepszą przyszłość. Kiedy sięgam pamięcią do początków tego roku, przypominam sobie wiele twarzy, pracę z ludźmi, dziesiątki dobrych chwil, które kształtowały mnie każdego dnia. To właśnie dzięki tym sytuacjom mogę powiedzieć, że był to udany rok. Rok pełen wyzwań, wzlotów i upadków, rok setek godzin spędzonych na sali szkoleniowej rozwijających moją osobę.

Chwilą refleksji na koniec roku, którą warto wykorzystać

Chce, aby ten artykuł stał się dla Ciebie grudniową inspiracją. Znajdź dla siebie kilka minut, w których nikt nie będzie Tobie przeszkadzał. Poniżej znajdziesz listę 10 pytań coachingowych, które mają skłonić Cię do refleksji nad sobą i kończącym się właśnie rokiem. Odpowiadając na pytania możesz wziąć kartkę papieru i zapisywać to co pojawi się w Twojej głowie. Bądź ze sobą szczery, nie oceniaj siebie i swoich zachowań. Taka postawa pozwoli Ci dostrzec faktyczny obraz tego co przez ostatni rok działo się w Twoim życiu bez poczucia winy i świadomości, że mogłeś zrobić coś lepiej.

1. Czego nauczyłem się w tym roku?

365 dni to mnóstwo czasu na zdobywanie doświadczenia i naukę. Każdego dnia naszego życia pojawia się mnóstwo możliwości i sytuacji, które czegoś nas uczą. Zastanów się przez dłuższą chwilę, co takiego z mijającym roku zabierasz dla siebie? Które doświadczenia pomogły Ci ukształtować siebie na osobę jaką teraz jesteś? Jakie sytuacji sprawiły, że Twoje życie wygląda tak a nie inaczej?

2. Co było moim największym sukcesem?

Osiągane przez nas sukcesy dodają nam energii ładując tym samym nasze akumulatory. Z czego w mijającym roku jesteś najbardziej dumny? Jeśli miałbyś opowiedzieć tylko o jednej rzeczy, z której byłbyś najbardziej zadowolony? Sięgając pamięcią wstecz przypomnij sobie właśnie tę rzecz.

3. Co było moją największą porażką?

Porażki kształtują nasz charakter sprawiając tym samym, że sukcesy, które osiągamy są przez nas bardziej doceniane. To doświadczenia dzięki którym odkrywamy sposoby jak można zrobić coś lepiej, inaczej. Traktuj swoje niepowodzenia jako część pewnego procesu, ucz się z nich i nie pozwól, by decydowały o tym jak może wyglądać Twoje życie.

4. Czy jest ktoś komu powinienem podziękować?

Powiedzenie głosi, że sukces ma wielu ojców. Zastanawiałeś się kiedyś nad tym czy i Tobie pomagał ktoś komu warto podziękować?

5. Który z momentów i dlaczego zapadł mi najbardziej w pamięć?

Dziesiątki przeżytych chwil sprawiają, że często zapominamy o ważnych dla nas momentach. Zastanów się, które z tegorocznych doświadczeń zapadło Ci najbardziej w pamięć? Dlaczego jest ono dla Ciebie tak ważne?

10 pytań, które warto sobie zadać na koniec roku

6. Który z leków nie pozwolił mi osiągnąć tego co chciałem?

Strach przed nieznanym to nasz naturalny mechanizm obronny. Nie pozwól, by strach decydował o twoich marzeniach, tym kim chcesz się stać, co chciałbyś robić oraz tym jak może wyglądać Twoje życie. Jacek Walkiewicz zapytany kiedyś o strach przed porażką odpowiedział: „kiedyś się bałem i nie robiłem teraz się boje i robię”.

7. Nad czym mogę się bardziej koncentrować?

Przypuszczam, że mijający rok niósł ze sobą mnóstwo doświadczeń i działań, którymi się zajmowałeś. Zastanawiałeś się teraz czy w ciągu całego roku robiłeś coś nad czym chciałeś się bardziej skoncentrować? Może była to nauka języków, czytanie większej ilości książek, więcej uwagi poświęconej rodzenie i bliskim?

8. Co takiego powinienem przestać robić?

Dziesiątki godzin spędzonych przed facebookiem, nieskończona ilość maili i smsów, sprawiają, że czas płynie jak szalony. Zastanów się przez chwilę i odpowiedz sobie na pytanie czy jest coś czemu poświęcałeś mnóstwo energii, a co nie przynosiło Ci żadnych korzyści? Znając odpowiedz na poprzednie pytanie i wiedząc już czemu możesz poświęcić więcej czasu, zastanów się teraz z czego możesz zrezygnować.

9. Jakie trzy cele chciałbym osiągnąć w nadchodzącym roku?

Kiedy wiesz już co w tym roku przyniosło Tobie największą satysfakcję, z czego jesteś dumny, czego możesz robić więcej, a z czego warto abyś zrezygnował, zastanów się teraz jak może wyglądać Twój kolejny rok. Nad czym chciałbyś popracować i co chciałbyś osiągnąć? Kolejny rok na studiach, jednak tym razem ze stypendium naukowym? Nowa praca, albo awans w tej w której jesteś obecnie? Jeszcze lepsze relacje z bliskimi?

Pamiętaj, że pierwszym krokiem w osiąganiu celów jest uświadomienie ich sobie i zdecydowanie o tym co chciałbyś osiągnąć.

10. Co takiego zrobię aby osiągnąć te cele?

Przed Tobą ostatnie z dziesięciu pytań. Skoro wiesz już co chciałbyś osiągnąć pora abyś zastanowił się nad tym jak możesz tego dokonać. Widzisz, dla mnie jednym z ważniejszych obecnie celów jest biegać po 21 km do końca marca. Kiedy kilka miesięcy temu zaczynałem swoją przygodę z bieganiem, ogromnym wyzwaniem było przebiec 5 km. Dzisiaj regularnie biegam po 10 km. Przyszedł wiec czas, aby podnieść sobie poprzeczkę. Na dzień dzisiejszy założony przeze mnie dystans to ogromne wyzwanie, jednak wiem, że biegając regularnie, zwiększając tym samym pokonywaną przeze mnie odległość jestem w stanie to zrobić. Zastanów się więc co Ty jesteś w stanie zrobić, aby osiągnąć założone przez siebie cele.

To ćwiczenie sprawdza się także w trakcie całego roku. Znajdź dla siebie piętnaście minut każdego tygodnia. Ja osobiście praktykuje je raz w tygodniu, znajdując chwilę na przemyślenia i podsumowanie tego co działo się przez cały tydzień. Wracając raz jeszcze wspomnieniami do tego co miało już miejsce, moje dni stają się dłuższe i bardziej wyraźne. Przypominając sobie wszystkie ważne momenty mojego życia. Czas nie ucieka mi już przez palce, moje dni są pełniejsze, mają więcej barw, a cele, które sobie stawiam realizowane są znacznie szybciej.

Czy jest jeszcze jakieś pytanie, które warto sobie zadać, a którego nie napisałem w artykule? Podziel się nim w komentarzach poniżej.

12 grudnia 2014 | Mariusz Kowalczyk

Infografika: Rodzaje inteligencji według Howarda Gardnera

Inteligencja według Howarda Gardnera to dość złożony proces. Znałem jego teorię od dawna, jednak dopiero teraz miałem możliwość przyjrzeć się jej lepiej. Wg. Howarda Gardnera istnieje aż 8 rodzajów inteligencji, każdy z tych typów charakteryzuje się innym stylem zdobywania wiedzy. Warto tutaj dodać, że każdy z nas może mieć rozwinięte kilka rodzajów inteligencji.

Inteligencja przyrodnicza – to umiejętność głębszego postrzegania i rozumienia praw natury. Osoby z silnie rozwiniętą inteligencji. przyrodniczą czują się dobrze w naukach biologicznych, są przyrodnikami i czują silną więź z przyrodą.

Inteligencja językowa – dla osób z silnie rozwiniętą inteligencji. językową rzeczy związane z umiejętnością czytania, pisania i porozumiewania się za pomocą słów nie stanowi żadnego problemu. Przeważnie są to lingwiści, poligloci, mówcy czy pisarze.

Inteligencja logiczna / matematyczna – osoby posiadające ten rodzaj inteligencji jak ryby w wodzie czują się w obecności cyfr, algorytmów, schematów czy wzorów. To naukowcy, chemicy, inżynierowie, specjaliści od spraw procesów itd.

Inteligencja wizualno-przestrzenna – to umiejętność nieprzeciętnego malowania, rysowania, znajomość fotografii czy rzeźbienia. Jest to także inteligencja pozwalająca na bardzo dobrą orientację w przestrzeni. Osoby z wysoce rozwiniętą inteligencją wizualno-przestrzenna czują się dobrze jako artyści, geodeci czy nawigatorzy.

Inteligencja ruchowa – to dzięki niej bez trudu jesteśmy w stanie opanować zdolności manualne czy sportowe. Z własnego doświadczenia wiem, że idealnie wyrabia się ją używając gałek na padach do konsol Osoby posiadające wysoce rozwiniętą inteligencję ruchową to znakomici tancerze, sportowcy i rzemieślnicy.

Inteligencja refleksyjna – to umiejętność dzięki, której jesteśmy bardziej empatyczni i świadomi własnych uczyć, zdolność planowania własnego życia oraz wyciągania dobrych wniosków ze zdobytych doświadczeń.

Inteligencja społeczna – osoby z wysoce rozwiniętą inteligencją społeczną świetnie odnajdują się wśród obcych im osób. Lubią przebywać w tłumie oraz pracować w zespole. Większość z tych osób może rozwijać się jako nauczyciele, sprzedawcy, mentorzy i liderzy.

Inteligencja muzyczna – to umiejętność dająca nam zdolności nieprzeciętnego śpiewu, słuchu, gry na instrumentach oraz łatwość w komponowaniu melodii. Idealna dla muzyków, producentów i multiinstrumentalistów.

Infografika: Rodzaje inteligencji według Howarda Gardnera

Napisz w komentarzach, która z tych inteligencji jest Ci najbliższa oraz jakie znasz sposoby jej rozwijania. Pamiętaj, że twoja wiedza może być inspiracją dla innych.

10 grudnia 2014 | Mariusz Kowalczyk

Twoja przeszłość blokuje Twoją przyszłość, czyli kilka rad na temat rozwoju

Jakiś czas temu kolega podzielił się ze mną pewnym powiedzeniem, które obrał sobie za życiowe motto. „Nigdy nie kładź się spać będąc tym samym człowiekiem jakim byłeś wstając rano.”

Obaj chcieliśmy być każdego dnia lepsi od swoich „poprzednich wersji” o to 1–2%, nieustannie dążąc do maksymalnej efektywności. Zgodnie z myślą, żeby na bazie swoich doświadczeń budować lepszą jakość. A co gdyby zrobić coś zupełnie odwrotnego? Przekreślić wszystko to, czego doświadczyliśmy w przeszłości i z czystą kartą zdobywać przyszłość?

Dawno na moim blogu nie było gościnnych wpisów. Tym bardziej cieszy mnie fakt, że artykuł, który właśnie czytasz został napisany przez Macieja Pawłowskiego, autora projektu Hakuj Rzeczywistość.

Dlaczego warto tak zrobić i zapomnieć o przeszłości?

W międzyczasie natknąłem się na inny cytat. Pochodzi on z (podobno) bardzo dobrej książki „Fight Club” Chucka Palahniuka. Brzmi on mniej więcej tak:

Dopiero, kiedy wszystko stracisz – mówi Tyler – masz swobodę robienia wszystkiego, co chcesz.

Często jest tak, że nie potrafimy pozbyć się niewłaściwych elementów naszego życia, bo w pewien sposób czujemy się z nimi komfortowo. Wygodnie jest trwać w określonym stanie rzeczy, bo ten, który mógłby nam dać coś lepszego wiąże się z ryzykiem i wyjściem poza strefę komfortu. To tak, jakby zmieniać pracę na taką, która jest niezwiązana z tym, czym zajmowaliśmy się do tej pory. Nowe stanowisko, nowa branża i nowe obowiązki, daleko odbiegające od tych, które znaliśmy do tej pory. Najtrudniejsze w tym wszystkim jest przejście z roli mistrza z powrotem do roli ucznia i porzucenie starych, nawyków z przeszłości, które mogłyby nas hamować w przyszłości. W tej nowej rzeczywistości byłby po prostu nieskuteczne, ale wygodne do zastosowania.

Albo wyobraź sobie sytuację, w której masz swoją prywatną „kulę u nogi”, coś co Cię ciągle powstrzymuje przed podjęciem działania. Praca, której nie znosisz, znajomi, którzy Cię ograniczają, ale boisz się, że nie znajdziesz innych. Dopiero pozbycie się tych rzeczy pozwala spojrzeć na życie z innej perspektywy i znalezienie tego, co nas naprawdę napędza do działania.

Wiem też, że powyższy cytat może być odbierany jako radykalny. Sam wolałbym, żeby jego autor mówił o pozbywaniu się balastu, zamiast o utracie wszystkiego, co znamy.

Nie bądź małpą

Znasz opowieść o małpie, która sięga po ryż znajdujący się w glinianym garnku? Ten posiada wąski otwór, przez co zwierzak nie może wyjąć ręki zaciśniętej w pięść, a która trzyma pożywienie. Nieważne, jak mocno będzie się starać ją wyciągnąć i tak nie da rady. Zwierzę niestety nie zna innego sposobu i z uporem maniaka będzie próbować aż odpuści. Nie dajcie się złapać w pułapkę na małpy.

Często sami bywamy jak te małpy. Nauczeni jednego zachowania stosujemy je w nieadekwatnych sytuacjach, licząc na zadowalający efekt. Wydaje nam się, że na bazie swoich doświadczeń możemy przewidywać rezultaty działań w przyszłości, co często prowadzi do czegoś odwrotnego. Nic się nie spełnia z naszych przewidywań, a my pozostajemy tylko z poczuciem rozczarowania i zniechęcenia.

Najgorsze jest jednak coś innego. Odwołam się tutaj jednego z najczęściej cytowanych autorytetów Internetu, czyli Alberta Einsteina.

Szaleństwem jest robić wciąż to samo i oczekiwać różnych rezultatów.

Z naukowego punktu widzenia takie zachowanie określa się mianem „efektu nastawienia”, co jest po prostu skłonnością do rozwiązywania nowych problemów za pomocą tych samych sposobów i narzędzi, które sprawdziły się w przeszłości. Często z mizernym skutkiem, bo to, co działało kiedyś, niekoniecznie musi się sprawdzić w nowej sytuacji. Wygodniej jest jednak sięgnąć po stare metody, jednocześnie licząc na pożądany efekt. Nie wiem, co robisz zawodowo, ale jeśli na pewnym etapie swojego życia okaże się, że nie osiągasz zadowalających Cię wyników, to zastanów się nad tym, czy nie warto zmienić metody. Być może Twoja rzeczywistość uległa zmianie, a Ty zapomniałeś się do niej dostosować? I nawet, jeśli osiągasz efekty, to dlaczego nie rozważyć możliwości, że można robić coś jeszcze lepiej, niż dotychczas? Czasami jest tak, że dobre (stare) rozwiązania, blokują miejsce dla tych lepszych (nowych).

Austriacka psycholożka, Merim Bilalic przeprowadziła eksperyment, którego uczestnikami byli mistrzowie szachowi. W badanych grupach badaczka pokazywała szachistom partię, którą mogli wygrać wykorzystując jedną z dwóch strategii. Pierwsza z nich pozwalała wygrać w pięciu, dobrze im znanych, ruchach. Druga prezentowała mniej tradycyjne, ale znacznie efektywniejsze rozwiązanie. Wystarczyło w niej wykonać tylko trzy ruchy. Znaczna część szachistów była w stanie zastosować (i dostrzec) tylko tę strategię, którą wcześniej już znali. Nawet, jeśli była ona mniej efektywna. Okazuje się zatem, że doświadczenia z przeszłości mogą blokować nas przed zauważaniem nowych i lepszych rozwiązań problemów. Tutaj znajdziecie potwierdzenie tej tezy.

Co robić, żeby dostrzec nowe możliwości?

Gdybyś zapytał mnie wprost: „Maćku, co mam zrobić, żeby nie osadzać się w przeszłości, a być otwartym na przyszłość?”, powiedziałbym Ci o dwóch rzeczach.

Przede wszystkim, nie oceniaj. Zwłaszcza ludzi i zwłaszcza na podstawie pierwszego wrażenia. Nie pozwól, żeby ktoś oczarował Cię na pierwszym spotkaniu i daj szansę każdemu, kto początkowo zniechęcił cię do siebie.

Jeżeli już na „dzień dobry” wygłaszasz osądy na różne tematy, to zamykasz się na potencjalne możliwości i inne punkty widzenia. Nie bądź szachistą, który widzi tylko jedną drogę do zwycięstwa.

Bądź otwarty na to, co nowe.

Druga rzecz, o której powiedziałbym Ci to polub drogę powrotną z pozycji mistrza, do pozycji ucznia. Daj sobie przestrzeń dla popełniania błędów i wyciągaj z nich wnioski. Staraj się podchodzić do problemów z punktu widzenia żółtodzioba. Zastanów się, co zrobiłbyś w danej sprawie, nie mając tej wiedzy i umiejętności, które już posiadasz. Z jakich nowych zasobów skorzystałbyś i co by Ci to dało? Korzystanie z tego podejścia nie polega na tym, żeby być naiwnym we wszystkim, co się robiło do tej pory. Zachęcam Cię do otwartego eksperymentowania i sięgania po te sposoby, z których eksperci nie odważyliby się korzystać.

Życie „przyszłością” nie jest łatwe. Wręcz przeciwnie. Boimy się tego, czego nie znamy. Blokują nas myśli o tym, że czegoś nie potrafiliśmy kiedyś zrobić. „Wczoraj” definiuje „jutro” często je blokując. Sprawia, że nie widzimy nadarzających się okazji i pozwalamy im, żeby przechodziły nam koło nosa. Też tak mam. I wiesz, co? „Kiedyś się bałem i nie robiłem. Teraz też się boję, ale robię.”

4 grudnia 2014 | Mariusz Kowalczyk

W jaki sposób zbudować wysoką samoocenę i nabrać pewności siebie

Samoocena towarzyszy Ci każdego dnia, bez względu na to czy tego chcemy czy nie. Jest z Tobą dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Nie możesz od niej uciec ani o niej zapomnieć. Niestety ze względu na warunki w jakich się wychowujemy, otoczenie, szkołę, przyjaciół i bliskich jest ona często torpedowana już od najmłodszych lat naszego społecznego funkcjonowania.

Wysoka samoocena to czynnik, który pozwala Ci odczuwać spokój i komfort psychiczny. To dzięki niej dużo łatwiej przychodzi Ci wybaczyć sobie błędy, akceptować własne pomyłki oraz mieć świadomość tego, że nie musisz być idealny. To także czynnik dzięki, któremu wiesz, że zasługujesz na wszystko co najlepsze; szczęście, radość i satysfakcja z tego co masz i kim jesteś.

Jej brak wiąże się często z zakładaniem porażki na początku wszystkiego za co tylko się zabierasz. Wątpieniem we własne siły, w to co wierzysz, swoje możliwości i skuteczność własnych decyzji. To dlatego tak ważne jest by każdego dnia budować w sobie tę cechę.

Niezwykła mieszanka, czyli składniki budujące wysoką samoocenę

Samoocena to kompleks czynników i współzależności połączonych ze sobą na wiele sposobów. Do takich czynników należą: szacunek do samego siebie oraz wiara we własne możliwości. Ten pierwszy sprawia, że w pełni akceptujesz to kim jesteś oraz to co myślisz na swój temat. Pomaga Ci w bronieniu własnego zdania, mówieniu o własnych potrzebach oraz byciu szczęśliwym.Wiara we własne możliwości to czynnik, dzięki któremu skutecznie działasz. To znajomość własnych umiejętności, wiara we własną kreatywność i chęć tworzenia czegoś nowego. Świadomość własnych możliwości, która daje Ci poczucie sprawczości oraz skuteczności pozwalającej tym samym na dużo lepsze rezultaty. Uważam, że jest ona również jednym z tych czynników dzięki któremu jesteś w stanie aktywnie funkcjonować w otaczającym Cię społeczeństwie. Dzięki poczuciu sprawczości nie boimy się popełnić błędów, jak i mamy świadomość tego, że możemy je naprawiać. Potrafimy racjonalnie myśleć i oceniać działanie za które chcemy się zabrać.

Jak jednak sprawdzić czy Twój poziom samooceny jest na poziomie, który pomaga Ci lepiej żyć? Oto kilka przykładów:

- Akceptujesz swoją niedoskonałość i potrafisz śmiać się z siebie i własnych porażek.

- Jesteś otwarty na nowych ludzi, nowe koncepcje i idee.

- Przyjmujesz do wiadomości krytykę oraz akceptujesz to, że popełniasz błędy.

- Mówienie o tym co potrafisz i w czym jesteś dobry przychodzi Ci z łatwością.

Dlaczego szacunek do siebie wpływa na budowanie wysokiej samooceny

Szacunek do siebie pozwala Tobie budować przekonanie, że to jak żyjemy daje Ci poczucie szczęścia i spełnienia. To także cecha dzięki której w naturalny dla siebie sposób wierzysz w dobre intencje innych ludzi, ich uczciwość, chęć pomocy czy przyjaźń. To przekonanie o tym, że Ty sam jak i Twoje życie to wielka wartość. Bardzo często szacunek do siebie jest przez nas budowany już na etapie pierwszych lat naszego życia. To wtedy jako dzieci, bez ograniczających nas przekonań prezentujemy swoje umiejętności taneczne, wokalne, recytatorskie przed całą rodziną. Jeśli dostajemy od nich pozytywne emocje, zostaniemy zachęceni do dalszych występów, nasza pewność siebie, a tym samym szacunek będzie powoli rósł.

Pamiętam historię jednego z moich klientów podczas sesji coachingowych, który opowiadał o tym jak za czasów swojego dzieciństwa jego ojciec nigdy nie pozwalał pomagać mu w swoim warsztacie. Chłopiec jak chyba każde małe dziecko, modelując zachowania ojca, chciał być częścią jego świata. Niestety poprzez ciągłe zakazy ten mały chłopiec będąc już dorosłym mężczyzną nie przepada za pracami remontowymi.

„To nasza wiara w siebie wpływa na to, jak oceniają nas inni.” - Beth Hoffman

Nieodzownym elementem budowania szacunku do siebie, są także wybory moralne z którymi spotykasz się każdego dnia. Mówienie prawdy, spełnienie obietnic czy dotrzymywanie słowa to tylko jedne z dziesiątek czynników mających wpływ na szacunek do samego siebie. Ma to zwłaszcza znaczenie gdy np.: w trakcie pracy zawodowej musimy wybierać między różnymi grupami wpływów.

Krótkie ćwiczenie na zwiększenie własnej samooceny

Aby skutecznie pracować nad własną samooceną nie wystarczy tylko o niej myśleć, warto więc zacząć działać. Przygotowałem dla Ciebie krótkie ćwiczenie, które proponuje wielu swoim klientom podczas prowadzonych przeze mnie sesji. Polega ono na zadaniu sobie prostego pytania:

Gdybym przez następne dwa tygodnie codziennie rano lub wieczorem siadał i uzupełniał następujące zdanie: „Jeśli będę w stanie zrozumieć lepiej, co wpływa na moją samoocenę…”. Dopisz do zdania kilka zakończeń tak szybko jak tylko potrafisz. Nie zastanawiaj się nad nimi ani ich nie analizuj, po prostu pisz wszystko to, co przychodzi Ci w danym momencie do głowy. Ćwiczenie to ma na celu uwypuklenie procesów, które związane są z Twoją samooceną, a o których nie zawsze masz czas pomyśleć i się zastanowić.

Co może Ci pomóc w zwiększeniu poczucia własnej wartości

Świadome życie

Jest to dla mnie jedna z tych umiejętności, która w dzisiejszych czasach bardzo pomaga w budowaniu poczucia własnej wartości, samooceny oraz ogólno rozumianego szczęścia. Świadome życie daje możliwość dokonywania wyborów, możliwość akceptowania bądź nieakceptowania wielu zachowań i nawyków. Daje możliwość poszukiwania odpowiedzi na pytania, tworzone przez nasze myśli. To umiejętność bycia świadomym swojego potencjału oraz tego co w naszym życiu jest ważne.

Samoakceptacja

To umiejętność dzięki której lubimy i szanujemy siebie za to kim jesteśmy i co robimy. Trudno jest mówić o poczuciu własnej wartości jeśli nie potrafimy zaakceptować siebie. Samoakceptacja to umiejętność życia ze sobą w zgodzie oraz troska o samego siebie. To chęć dawania sobie tego co najlepsze, zrozumienie powodów dla których żyjemy oraz chęć doświadczania nowych rzeczy.

Samoakceptacja pomaga również w radzeniu sobie z pojawiającymi się w nas negatywnymi uczuciami, poprzez ich akceptacje jesteś w stanie nad nimi pracować, a nawet je niwelować.

Odpowiedzialność za siebie

Dla mnie jest to pełna kontrola nad własnym życiem. To umiejętność podejmowania wszystkich decyzji, rozumienie własnych zachowań, poznawanie swoich emocji oraz tego co na nie wpływa. Odpowiedzialność za siebie jest jedną z tych cech bez której wysoka samoocena nie może być zbudowana. Odpowiedzialność za siebie to świadome realizowanie własnych celów i wyborów. To odpowiedzialność za budowanie relacji z ludźmi, za związki, w których się znajdujemy jak również za to co robimy w wolnym czasie oraz jak go spędzamy.

Życiowe cele

Życiowe cele nie tylko pomagają nam w znalezieniu sensu tego co robimy, dają nam także paliwa pozwalając wykorzystać nasz pełen potencjał i żyć pełnią własnego życia. Żyjąc bez celu funkcjonujemy tak jak patyk rzucony do rzeki. To ciągłe poddawanie się przypadkom i życiowym okolicznościom, które albo spełnią albo nie spełnią naszych oczekiwań - dając tym samym energię do narzekania i zamartwiania się. Posiadanie życiowego celu sprawia, że stajemy się proaktywni, widzimy sens tego co robimy i jak spędzamy nasz czas.

Na zakończenie dzisiejszego artykułu mam dla Ciebie jeszcze jedno, krótkie ćwiczenie. Do każdego z wyżej wymienionych przykładów dobuduj zakończenie:

- Gdybym miał wpływ na to jak wyglądają może życiowe cele …

- Gdybym zaakceptował to, że tylko ja odpowiadam za to, że jestem szczęśliwy …

- Gdybym stał się odpowiedzialny za swoje emocje …

Pamiętaj, by kończąc powyższe zdania pisać to co pojawia się w Twojej głowie jako pierwsze. Tak jak w poprzednim ćwiczeniu nie analizuj, nie zastanawiaj się nad odpowiedziami, pisz to co siedzi w Twojej głowie i obserwuj efekty własnej pracy.

26 października 2014 | Mariusz Kowalczyk

Jak opanować codzienny stres i uwolnić się od negatywnych emocji

Dzisiejszy wpis będzie o stresie i negatywnych emocjach. Emocjach, które mogą sprawiać przykrość oraz stresie, który tak samo jak brak sportu i właściwego odżywiania wpływa destrukcyjnie na nasz organizm. Wszystkie emocje tak te pozytywne jak i negatywne powstają wewnątrz naszego organizmu. To dlatego w sytuacjach stresu, chwilach pełnych napięcia, złości i gniewu zdarza się nam tracić nad sobą kontrolę i iść na żywioł. Zapominając tym samym o idących za tym konsekwencjach.

Nie musi być to jednak reguła, której trzeba się trzymać. Można przecież wziąć pełną odpowiedzialność za własną biologię, zacząć kontrolować swoje emocje i w sytuacjach stresowych umieć nad nimi panować. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że jest to zadanie ambitne i wymagające praktyki. Uważam jednak, że umiejętność kształtowania własnych emocji i panowania nad stresem jest warta każdego wysiłku, tym bardziej, że wpływa ona na jakość naszego życia, nasz stan psychiczny i fizyczny. Chce abyś zapamiętał, że to w jaki sposób reagujesz na daną sytuację to wyłącznie Twój wybór. Wybór, który w ogromnym znaczeniu ma wpływ na Twoje samopoczucie.

Aby uwolnić się od negatywnych emocji osiągając tym samym spokój, warto uświadomić sobie dlaczego gromadzone w nas napięcie i towarzyszący temu stres szkodzi naszemu organizmowi.

Dlaczego stres szkodzi naszemu ciału

Wiesz już, że za wszystkie towarzyszące Ci każdego dnia emocje odpowiada Twój mózg. Kiedy dochodzi o sytuacji konfliktowych, mających wpływ na Twoje bezpieczeństwo – załóżmy, że zaczynasz brać udział w kłótni – organizm przygotowuje Twoje ciało do walki. Mózg w kilka chwil zaczyna wysyłać sygnały dające Ci dwa rozwiązania: walcz albo uciekaj. Są to reakcje bardzo pierwotne, pozostawione nam przez naszych przodków. W pierwszych chwilach od zaistnienia takiej sytuacji zaczynają wydzielać się hormony stresu: kortyzol i adrenalina. W mgnieniu oka zaczynasz szybciej oddychać, rośnie ciśnienie krwi, mięśnie ulegają napięciu, a źrenice poszerzeniu.

“Nasze życie zawsze pokazuje rezultat naszych dominujących myśli.” - Søren Kierkegaard

Oczywiście w walce o przetrwanie kombinacja ta jest niezbędna, pozostając jednak w naszym organizmie przez dłuży czas niesie za sobą negatywne skutki. To tak jakbyś uodparniał się na bodźce którym poddajesz się dłuższy czas. Często skutkuje to tym, że żyjąc w ciągłym stresie i napięciu nawet na błahe sytuacje będziesz reagował tak jakby miały one zagrażać Twojemu życiu. Co więcej hormony stresu, które na skutek ciągłego napięcia występują w organizmie w dużej ilość, działają na niego destrukcyjnie, upośledzając tym samym nasz układ odpornościowy. Udowodniono także, że mogą być one powodem występowania bólów głowy i brzucha, wysypek oraz chorób skóry, chorób wrzodowych jak również mają bezpośredni wpływ na szybsze starzenie się naszego organizmu.

Spokój jako sposób na codzienny stres i wolność emocjonalną

Wyobraź sobie teraz, że leżysz na stole do masażu, a dookoła Ciebie panuje spokój i cisza. Pozostań z tym wyobrażeniem przez kilka chwil dodając do niego panujące dookoła dźwięki, towarzyszące masażom zapachy olejków eterycznych, błogi spokój i czysty umysł. Dla wielu osiągnięcie takiego staniu, skupienie się na sobie oraz uspokojenie własnego umysłu to prawdziwe wybawienie od codziennego stresu. To w takim stanie hormony takie jak serotonina i endorfina sprawiają, że na naszych ustach pojawia się uśmiech, problemy i trudności dnia stają się bardziej znośne, a Tobie przybywa wiary i chęci by sobie z nimi poradzić. Ustępują hormony stresu, a mięsnie w Twoim organizmie stają się rozluźnione.

Pamiętajmy jednak, że nie zawsze mamy możliwość wybrać się do salonu masażu. Dlatego też o własny spokój należy odpowiednio zadbać. Tym bardziej kiedy każdego dnia ilość spraw jakie mamy na głowie często nie pozwala nam szukać ukojenia w śpiewie ptaków lub ciszy, którą moglibyśmy się otoczyć. Nasza wolność emocjonalna, umiejętność panowania nad stresem i negatywnymi emocjami jest ściśle związania z naszą biologią. Umiejętnością kontrolowania naszego ciała, tym samym „dozowania” odpowiedniej ilości hormonów wpływających na nas pozytywnie na rzeczy tych wywołujących w nas napięcie i lęki. Od czego więc zacząć nie znając żadnych ćwiczeń i technik panowania nad stresem? Przede wszystkim od deklaracji samemu sobie, że każdego dnia zaczynając od dziś będziesz doświadczał większego spokoju. Dasz sobie szansę szukać pozytywów tam gdzie do tej pory ich nie widziałeś.

Yoga jako sposób na codzienny stres

Praktyka yogi to coś więcej niż tylko relaks, rozciąganie i wzmacnianie ciała. Yoga uczy ciało odczuwania, konsekwencji i pokonywania samego siebie. To jedna z cech, za którą praktycy tej sztuki najbardziej ją cenią. Jak większość form wzmacniania ciała polega ona na pokonywaniu własnych barier, przechodzenie z miejsca, w którym ciało jest spięte, skamieniałe i nieelastyczne, do granicy możliwości, których pokonanie daje nam postęp i satysfakcję.

Czym jednak różni się yoga od fitnessu, biegania i innych form ruchu? Przecież każde z nich zmusza nas do postępu, wzmocnienia ciała i konsekwencji. Co więc wyróżnia yogę? Otóż to, że podczas ćwiczeń yogi poza zmianą fizyczną naszego ciała, nasz umysł staje się bardziej łagodny, spójny i bardziej harmonijny.

Skąd się to wszystko bierze i jak można to zmierzyć? Przyczyną takiego zjawiska jest właśnie nasze ciało, którego inteligencji nie doceniamy. Ciało poddawane regularnej praktyce yogi staje się lekkie, uwalnia się od napięć, rozciąga zwiększając tym samym przestrzeń między komórkami, dotlenia. Energia, którą jesteśmy, swobodniej przepływa w ciele wolnym od blokad i spięć. Dlatego tak ważnym elementem praktykowania yogi jest umiejętne wchodzenie w pozycje, pod bacznym okiem nauczyciela oraz prawidłowe oddychanie dostarczające naszemu ciału tlen, dzięki któremu wolniej się starzejemy. Odnajdując chęć i siłę w ćwiczeniu yogi dajemy sobie możliwość wsłuchania się w to co nasze ciało ma nam do przekazania. Bycie dla siebie, wsłuchania się w nasze wewnętrze i emocje. To jak dbamy o siebie i swoje potrzeby jest inwestycją zwracającą się życiem w spokoju, harmonii i spełnieniu.

17 lipca 2014 | Mariusz Kowalczyk

Jak zaakceptować siebie i cieszyć się tym co masz i kim jesteś

Pamiętam, że jako nastolatek borykający się z wieloma trudnościami młodości, moje pewność siebie nie była zbyt wysoka, nigdy nie byłem też gwiazdą towarzystwa, jednak największym wyzwaniem było dla mnie to, aby zaakceptować siebie. Miewałem wiele trudnych chwil, z którymi radziłem sobie najlepiej jak umiałem. Kilkanaście lat temu na temat emocji nie wiedziałem zbyt wiele, może poza faktem ich istnienia. Nie przeszkadzało mi to, jednak w wypieraniu wszystkiego, co negatywne, stwarzając przy tym sytuację, jakby nic się nie działo. Nie potrafiłem w tak prosty jak dziś sposób nawiązywać i budować relacji, rozmawiać godzinami lub siedzieć w absolutnej ciszy, która kiedyś tak bardzo mnie krępowała. Mój własny umysł stanowił dla mnie zagadkę, której rozwiązania nie znałem.

W dzisiejszym artykule podzielę się z Tobą wnioskami z doświadczeń, które na przełomie kilkunastu lat miały miejsce w moim życiu. Opowiem Ci o zmianach, które w tym czasie we mnie zaszły oraz o tym, co udało mi się dostrzec. Pokażę także, w jaki sposób i Ty, jeśli jeszcze tego nie potrafisz, możesz zaakceptować siebie. Przecież, gdybym w tamtym czasie pozwolił sobie na bycie tym kim chciałem być, dostrzegł swoje potrzeby, odkrył drzemiące we mnie lęki, gniew, chęć przynależenia do grupy, moje życie mogłoby wyglądać zupełnie inaczej. Wystarczyło odnaleźć jeszcze więcej tego, co było dobre, cieszyć się tym i korzystać z tego każdego dnia. Od tamtych chwil upłynęło już dużo czasu, a dziś moje życie wygląda zupełnie inaczej. Dziś jako dorosły już mężczyzna potrafię przyznać się do popełnionych błędów, kochać swoich bliskich, siebie samego, znam swoją wartość oraz poziom własnej dojrzałości emocjonalnej.

Aby przybliżyć Ci wszystko to co na przełomie tych kilkunastu lat miało miejsce w moim życiu podzieliłem temat dzisiejszego artykułu na trzy następujące po sobie kroki. Oto pierwszy z nich:

Jak krok po kroku zaakceptować siebie

Dla mnie tym krokiem była próba zrozumienia tego, czym są moje emocje. W jaki sposób są wywoływane oraz dlaczego ich obserwacja jest tak pomocna. O tym w jaki sposób zapanować nad emocjami pisałem w jednym z poprzednich artykułów, możesz śmiało zajrzeć do tego ćwiczenia.

Poznając własne emocje, samoakceptacja stała się dla mnie jak wrodzony egoizm, ten pozytywny - pozwalający mi troszczyć się o siebie. To dzięki niemu moja samoocena wzrosła, zacząłem akceptować pojawiające się we mnie pozytywne i negatywne emocje. Przestałem mieć do siebie pretensje o wiele rzeczy, które kiedyś nie dawały mi spokoju. Małymi krokami uczyłem się dostrzegać to, co we mnie pozytywne i dobre. Wiedziałem, że nie wszystkie z moich emocji muszą być dobre albo złe, czarne albo białe. Pojawiło się wówczas wiele „kolorów”, które do dziś sprawiają, że moje życie jest bardziej barwne.

Krok pierwszy - chętniej doświadczaj pojawiające się zmiany

Kiedy już miałem za sobą pierwszy etap, pojawiła się we mnie chęć doświadczania wszystkiego, co omijało mnie przez wiele lat wstecz. Zdałem sobie sprawę, że wszystko to, co czuję, myślę, to jak postępuję i postrzegam świat, jest nierozłączną częścią mnie, a wypieranie tego faktu godzi w moją samoakceptację i poczucie własnej wartości. Nie musiałem już, wręcz nie chciałem nawet uciekać przed uczuciami, które się we mnie pojawiały. Zwłaszcza tymi, które nie zawsze były dla mnie przyjemne. Wówczas zacząłem dostrzegać jak wiele rzeczy, których wcześniej nie dostrzegałem zaczęło sprawiać mi frajdę.

Kolejnym odkryciem, które miało wtedy miejsce, było pojawienie się świadomości występowania emocji. Wiedziałem, co czuję, jednak wciąż nie potrafiłem nad tym zapanować. Nadal brakowało mi umiejętności, która pozwoliłaby, w jakimś stopniu radzić sobie z tym, co czuję. Byłem świadom pewnych procesów, jednak nie potrafiłem nad nimi zapanować, brakowało mi samokontroli. Ona pojawiała się stopniowo.

Oba te odkrycia pozwoliły mi spojrzeć na siebie z zupełnie nowej perspektywy. Mając już umiejętność obserwowania siebie nabrałem umiejętności realnego spojrzenia na własną osobę. Przestałem żyć w przeszłości, która nie pozwalała mi zrobić kroku w przyszłość. Zacząłem w pełni akceptować swoje doświadczenia. Jeśli odczuwałem strach, lęk lub złość był to dla mnie fakt, który kiedyś wypierałem, przestałem oszukiwać samego siebie. Nie zaprzeczałem, nie szukałem tłumaczeń, po prostu tak było, taka była rzeczywistość. Gdybym nie przyznał, że nieświadomie byłem kontrolowany przez emocje, w jaki sposób mógłbym zacząć nad nimi panować? Niesamowite było w tym wszystkim to, że kiedy pojawiła się akceptacja, negatywne emocje przestały tak bardzo doskwierać. Niczym w fizyce, kiedy to ja „odpuściłem”, emocje również odpuściły. Zajęło mi to mnóstwo czasu, jednak na tym etapie czułem niezwykłą moc. Samoakceptacja uczuć, akceptowania siebie za to, co czuję i kim jestem stały się fundamentem mojego dalszego rozwoju.

Ćwiczenie - bądź dla siebie najlepszym przyjacielem

Trudno jest zaakceptować siebie, jeśli nie akceptuje się własnych zachowań. Zwłaszcza takich, które nie są spójne z własnymi wartościami. I choć wiemy, że nam nie służą, mimo to nadal je robimy. Takim przykładem może być objadanie się na noc słodyczami lub regularne picie napojów gazowanych zawierających dziesiątki gram cukru. Z jednej strony wiemy, że nie wnoszą one nic dobrego do naszego organizmu, z drugiej zaś trudno jest nam się im oprzeć. Co za tym idzie, zapewne istnieją powody, dla których zachowujemy się tak, a nie inaczej. Nie zrozumiesz siebie w pełni, jeśli każde ze swoich działań, uczuć i zachowań będziesz oceniał w kategoriach zły i dobry. Pamiętaj, że za tym wszystkim kryje się coś więcej niż tylko czarno-biały świat.

Teraz chciałbym zaprosić Cię do pewnego ćwiczenia, które znalazłem w jednej z wielu czytanych przeze mnie książek, a które może Ci pomóc zaakceptować siebie.

Stań przed lustrem, a następnie spójrz na swoją twarz i ciało.
Zacznij przy tym obserwować swoje uczucia oraz myśli pojawiające się w Twojej głowie. Nie koncentruj się na szczegółach swojego wyglądu, spójrz na siebie z ogólnej perspektywy. Zauważ, jak się z tym czujesz, czy przychodzi Ci to łatwo, czy może sprawia wiele trudności. Jeśli czujesz się na siłach, możesz wykonać to ćwiczenie stojąc nago, zwiększysz wówczas jego moc.

Obserwując siebie, możesz zauważyć, że nie każda z części Twojego ciała lub twarzy podoba Ci się tak samo, ja przynajmniej zauważyłem to u siebie. Znam wiele osób, które nie są w stanie zaakceptować swojego ciała. Nie podoba im się ich odstający brzuch, za małe piersi, zbyt duże "wałeczki" czy owłosienie na ciele itd. Uważają, że są zbyt grubi, mają zbyt mało mięśni i są chudzielcami. Jednak w tym ćwiczenie nie chodzi o szukanie tego, co nam się w nas nie podoba. Jest to w pewnym sensie doświadczenie dalej Ty dalej obserwuj siebie przez kilka minut.

Po kilku minutach obserwacji powiedz do sobie: „Pomimo wszystkich moich niedoskonałości na moim ciele akceptuje siebie takim, jaki jestem, bez zastrzeżeń i w całości” Pamiętaj, by wciąż pozostawać skoncentrowanym i patrzeć w lustro. Powtórz całą sekwencję kilka razy, daj sobie tyle czasu ile potrzebujesz.

Może się okazać, że nagle część Ciebie zacznie protestować, wygłaszać sprzeciw starając się pokazać Ci, że pewnych defektów nie możesz zaakceptować. Pamiętaj „akceptować” nie musi oznaczać „lubić”. Na chwilę obecną tak wygląda Twoje ciało, zaakceptuj ten fakt, nie neguj i nie wypieraj. Doświadczać czegoś to w pełni akceptować wszystko, co ma obecnie miejsce. W tym przypadku będzie to fakt, że stoisz przed lustrem i obserwujesz swoje ciało.

Powtarzaj to ćwiczenie tak długo, jak będziesz tego potrzebował, niech to będzie tydzień lub dwa. Za każdym razem obserwuj swoje reakcje i to, jak kształtują się Twoje emocje. Jestem przekonany, że z czasem Twój poziom samoakceptacji wzrośnie, co znacząco poprawi komfort Twojego życia.

Jeśli podoba Ci się dzisiejszy wpis, pomóż mi w rozpowszechnianiu tego artykułu. Podziel się nim z kimś bliskim, kliknij LUBIĘ TO, zostaw poniżej komentarz, podaj go dalej. Dziękuję!